The Personalization of Politics in Türkiye During the Rule of the Justice and Development Party (2002–2023)

Since 2002, the Justice and Development Party and its undisputed leader, the current leader of the state, Recep Tayyip Erdoğan, have enjoyed unwavering support on the Turkish political scene. The processes taking place in Türkiye are referred to as the “erdoganisation of Turkish politics.” It is happening both at the level of the state’s internal policy and foreign policy, referred to as “Erdoğan’s foreign policy.” These processes are proceeding in parallel with the growing role that Erdoğan plays in his own party. He became the undisputed leader of the party, and then of the entire state. He is also positively evaluated in the societies of other Muslim states. In the case of Türkiye, an important issue that required analysis was the adaptation of institutional solutions to the changing position of individual entities and paying attention to strengthening the role of the individual/leader within the political system of the state.

Personalizacja polityki w Turcji w okresie rządów Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (2002–2023)

Od 2002 r. na tureckiej scenie politycznej niesłabnącym poparciem cieszy się Partia Sprawiedliwości i Rozwoju i jej niekwestionowany lider, obecnie przywódca państwa Recep Tayyip Erdoğan. Zachodzące w Turcji procesy określa się mianem „erdoganizacji tureckiej polityki”. Następuje ona zarówno na poziomie polityki wewnętrznej państwa, jak i polityki zagranicznej, określanej jako „polityka zagraniczna Erdoğana”. Procesy te postępują równolegle ze wzrostem roli, którą Erdoğan odgrywa we własnym ugrupowaniu. Stał się on bowiem niekwestionowanym przywódcą partii, a następnie również całego państwa. Jego postać oceniania jest również pozytywnie w społeczeństwach innych państw muzułmańskich. W przypadku Turcji ważną kwestią wymagającą analizy stało się dostosowanie rozwiązań instytucjonalnych do zmieniającej się pozycji poszczególnych podmiotów i zwrócenie uwagi na wzmocnienie roli jednostki/przywódcy w obrębie systemu politycznego państwa.

BIBLIOGRAFIA:

• Akdoğan, Y. (2018). Political Leadership and Erdoğan. Newcastle: Cambridge Scholars Publishing.
• Akkır, R. (2018). Türkiye’de Siyaset, Din ve Liderlik: Recep Tayyip Erdoğan Örneği, Turkish Studies Economics. Finance and Politics, 13(12), 31–49. DOI: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.14150.
• Aktaş, İ. (2022). How to interpret Erdoğan’s political leadership. Retrieved from: https://dailysabah.com/opinion/columns/how-to-interpret-erdogans-politicalleadership.
• Al-Monitor. (2021). Erdogan is MENA’s most popular leader, Arab Barometer finds. Retrieved from: https://www.al-monitor.com/originals/2021/04/erdogan-menasmost-popular-leader-arab-barometer-finds#ixzz6slyIo0jk.
• Aras, D. (2011). Turkey’s Ambassadors vs. Erdogan. Middle East Quarterly, 18(47).
• Baghdady, G. (2020). Turkey’s Electoral Authoritarianism. Retrieved from: http://www.sirjournal.org/research/2020/12/28/turkeys-electoral-authoritarianism.
• Balcı, A., Efe, İ. (2021). Exogenous Dynamics and Leadership Traits: A Study of Change in the Personality Traits of Recep Tayyip Erdoğan. All Azimuth, 10(2), 149–164.
• Bieniek, K. (2016). Ewolucja pozycji ustrojowej władzy wykonawczej w Republice Turcji. Białostockie Studia Prawnicze, 20(B), 395–405.
• Brenner, M. (2010). Zjawisko personalizacji politycznej. Studia Politologiczne, 16, 117- 132.
• Capati, A. (2019). The Personalisation of Politics in the Age of Social Media: What Risks for European Democracy? Retrieved from: https://www.iai.it/sites/default/files/iaicom1951.pdf.
• Castaldo, A. (2018). Populism and competitive authoritarianism in Turkey. Southeast European and Black Sea Studies, 18(4), 467–487. DOI: 10.1080/14683857.2018.1550948.
• Celep, Ö. (2014). Intra-Party Autocracy of Turkey’s Party System. Retrieved from: http://dspace.epoka.edu.al/bitstream/handle/1/1000/INTRA-PARTY%20AUTOKRACY%20OF%20TURKEY%27S%20PARTY%20SYSTEM%20Odul%20Celep.pdf?sequence=1.
• Chudziak, M. (2017). Pucz jako mit założycielski Filary ideologiczne Nowej Turcji. Retrieved from: https://www.osw.waw.pl/sites/default/files/_pw_66_pucz-jakomit_net_0.pdf.
• Danforth, N. (2015). Why Erdoğan is like Ataturk. Retrieved from: https://www.politico.eu/article/presdient-erdogan-like-ataturk-turkey-democracy-nationalism/.
• Eissenstat, H. (2017). Erdoğan as Autocrat: A Very Turkish Tragedy. Retrieved from: http://pomed.org/wp-content/uploads/2017/04/erdogan_as_autocrat.pdf.
• Elman, P. (2014). Projekt “Nowa Turcja” – implikacje dla Unii Europejskiej. Retrieved from: https://pism.pl/konferencje/Projekt__Nowa_Turcja____implikacje_dla_Unii_Europejskiej.
• Fella, S. (2023). Turkey under Erdoğan: recent developments and the 2023 elections. Retrieved from: https://researchbriefings.files.parliament.uk/documents/CBP-9806/CBP-9806.pdf.
• Görener, A., Ucal, M. (2011). The Personality and Leadership Style of Recep Tayyip Erdoğan: Implications for Turkish Foreign Policy. Turkish Studies, 12(3), 357-381. DOI: 10.1080/14683849.2011.604216.
• Günsoy, F. (2015). Turcja, obywatelstwo a teologia polityczna Carla Schmitta. Studia Krytyczne, 1, 64–72.
• Gürsel, K. (2019). Erdogan’s election machine is rusty and worn out. Retrieved from: https://www.al-monitor.com/originals/2019/06/turkey-erdogans-election-machinegets-outworn-rusty.html.
• Heper, M., Sayari, S. (2002). Political Leaders and Democracy in Turkey. Lanham: Lexington Books.
• Kendall-Taylor, A., Frantz, E., Wright, J. (2021). All Politics Is Personalized. Retrieved from: https://foreignpolicy.com/2021/03/09/all-politics-is-personalized/.
• Kirisci, K., Toygur, I. (2019). Turkey’s New Presidential System and a Changing West: Implications for Turkish Foreign Policy and Turkey-West Relations. Retrieved from: https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2019/01/20190111_turkey_presidential_system.pdf.
• Krzyżanowska, Z., Matusiak, M. (2023). Turcja: niekwestionowane zwycięstwo Erdoğana w drugiej turze wyborów prezydenckich. Retrieved from: https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2023-05-29/turcja-niekwestionowane-zwyciestwo-erdoganaw-drugiej-turze-wyborow.
• Linz, K. (1993). Presidentialism, and Democracy: A Critical Appraisal. Retrieved from: https://kellogg.nd.edu/sites/default/files/old_files/documents/200_0.pdf.
• Mamali, B. (2008). Presidential System and the Turkish Republic of Northern Cyprus (T.R.N.C). Ankara Bar Review, 2, 34–41.
• Matusiak, M. (2015). Wielki skok Turcja pod władzą Erdoğana. Retrieved from: https://osw.waw.pl/sites/default/files/pw_51_pl_wielki-skok_net.pdf.
• Piontek, D. (2015). Personalizacja jako efekt mediatyzacji polityki. Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 3, 91–103.
• Quinlan, S., McAllister, I. (2022). Leader or party? Quantifying and exploring behavioral personalization 1996–2019. Party Politics, 28(1), 24–37. https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/13540688211019239.
• Rahat, G., Sheafer, T. (2007). The Personalization(s) of Politics: Israel, 1949–2003. Political Communication, 24(1), 65-80. DOI: 10.1080/10584600601128739.
• Sayarı, S. Recenzja książki: John M. VanderLippe, The Politics of Turkish Democracy: İsmet İnönü and the Formation of the Multi-Party System, 1938-1950. Retrieved from: https://research.sabanciuniv.edu/id/eprint/746/1/3011800000199.pdf.
• Selçuk, O., Hekimci, D., Erpul, O. (2019). The Erdoğanization of Turkish politics and the role of the opposition. Southeast European and Black Sea Studies, 19(4), 541–564.
• Seufert, G. (2014). Erdoğan’s “New Turkey”. Retrieved from: https://www.swp-berlin.org/en/publication/erdogans-new-turkey.
• Sielski, J. (2013). Przywództwo w Unii Europejskiej. Przegląd Politologiczny, 1, 93-104.
• Smolo, E. (2021). Personalization of Politics. A comparative analysis of the impacts on democratization and autocratization in Serbia, Croatia, and Montenegro. Sarajevo: Friedrich-Ebert-Stiftung.
• Sullivan, A. (2018). Unconditional Surrender: The Rise of President Erdogan and the end of Kemalist Turkey. History in the Making, 11, 1–39.
• Szymański, A. (2016). Changes in Presidential Election Law in Turkey – Progress in the Democratisation Process? Białostockie Studia Prawnicze, 20(A), 69–84.
• Ścigaj, P., Bukowski, M. (2012). Zastosowanie analizy zawartości w badaniach politologicznych. Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne, 36, 11–27.
• Tomczak, Ł. (2011). Przywódcy polskich partii politycznych. Political Preferences, 2, 187–204.
• Ülgül, M. (2016). Erdoğan’s Personal Diplomacy and Turkish Foreign Policy. Insight Turkey, 21(4), 161–182.
• Wódka, J. (2019). Polityka zagraniczna średniej potęgi. Turcja jako studium przypadku. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN.
• Yilmaz, I. (2021). Erdogan’s Political Journey: From Victimised Muslim Democrat to Authoritarian, Islamist Populist. Retrieved from: https://www.populismstudies.org/erdogans-political-journey-from-victimised-muslim-democrat-to-authoritarianislamist-populist/.
• Yilmaz, I., Bashirov, G. (2018). The AKP after 15 years: emergence of Erdoganism in Turkey. Third World Quarterly, Taylor & Francis Journals, 39(9), 1812–1830.
• Yokuş, S.  (2018). Elections and The Presidential System in Turkey. Is a  return to democratisation possible in this new period? Retrieved from: https://www.democraticprogress.org/wp-content/uploads/2018/09/4.April2019-SevtapYoku%C5%9FAugustAssessment2018-Proof2-WEB.pdf.