Wykorzystywanie skandalu do tworzenia wizerunku przez polityków

Celem artykułu jest analiza wykorzystania skandalizacji jako specyficznego sposobu kształtowania wizerunku oraz przyciągania uwagi widowni. W tym kontekście autor zdefiniował pojęcie skandalizacji oraz określił przesłanki uzasadniające wykorzystanie takich mechanizmów w polityce. Analizując kariery wybranych polskich polityków, scharakteryzował wizerunek skandalisty oraz określił rolę takich osób na scenie politycznej. Ponadto wyróżnił i opisał cztery rodzaje skandalizacji: dyskredytacyjną, prowokacyjną, bulwersującą, celebrycką. Odnosząc się do tej typologii, sprecyzował kilka ogólnych wyznaczników wykorzystania mechanizmów skandalizacji do autopromocji i kształtowania wizerunku.

THE USE OF SCANDAL BY POLITICIANS TO CREATE THEIR IMAGE

The purpose of this article is to analyze the use of scandalization as a specific way of creating politicians’ image and attracting the attention of the public. In this context, the author has defined the concept of scandalization and identified reasons justifying the use of such mechanisms in politics. By the analysis of the careers of selected Polish politicians, the author has characterized the image of a scandalous person and identified the role of such people in the political arena. Moreover, he has distinguished and described four types of scandalization: discrediting, provocative, shocking, and involving a celebrity. By referring to this typology, the author has identified a number of general considerations to the use of scandalization mechanisms for self-aggrandizement and image creation.

BIBLIOGRAFIA:

• Białek-Szwed, O. (2009). Ekshibicjoniści polskiej sceny politycznej, W: M. Sokołowski (red.), Za kulisami spektaklu (s. 169 – 179). Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek. Castells, M. (2013). Władza komunikacji. Warszawa: Wydawnictwo PWN.
• Dobek-Ostrowska, B. (2007). Komunikowanie polityczne i publiczne. Warszawa: PWN.
• Drożdż, M. (2009). „Być” to znaczy być w mediach – aksjologiczny wymiar medialnej „produkcji” wizerunków politycznych. W: M. Sokołowski (red.), Za kulisami spektaklu (s. 53 – 71). Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
• Gackowski, T. (2011). Zamiast przedmowy. Manipulacja immanentną cechą mediów. W: T. Gackowski, J. Dziedzic (red.), Manipulacja w mediach. Media o manipulacji (s. 7 – 16). Warszawa: Wydawnictwo ASPRA-JR.
• Jabłoński, J. (2006). Kreowanie informacji. Media relations. Warszawa: Wydawnictwo PWN.
• Jeziński, M. (2004). Marketing polityczny a procesy akulturacyjne: przypadek III Rzeczypospolitej. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
• Karwat, M. (2001). O perfidii. Warszawa: Wydawnictwo Muza.
• Kepplinger, H.M. (2008). Mechanizmy skandalizacji w mediach. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
• Pawełczyk, P. (2012). Harcownik – nowy typ wizerunku politycznego. Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 2, 7 – 13.
• Pietraś, Z.J. (2000). Decydowanie polityczne. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PWN.
• Pietrzyk-Zieniewicz, E. (2004). Perswazja – język mediów. W: E. Pietrzyk-Zieniewicz (red.), Scena polityczna i media: miraże sukcesu, ryzyko autoprezentacji (s. 11 – 32). Warszawa: Wydawnictwo Elipsa.
• Piontek, D., Annusewicz, O. (2013). Polityka popularna: celebrytyzacja polityki, politainment, tabloidyzacja. e-Politikon, 5, 6 – 28.
• Podobas, I. (2011). Public relations jako narzędzie kreowania wizerunku partii politycznych. Warszawa: Wydawnictwo Difin.
• Słownik Języka Polskiego. (2014). Skandalizacja. Pobrane z: www.sjp.pl.
• Thompson, J.B. (2010). Skandal polityczny. Władza i jawność w epoce medialnej. Warszawa: Wydawnictwo PWN.
• Thompson, J.B. (2005). The New Visibility. Theory, Culture & Society, 22, 31 – 51.
• Wójcik, K. (2005). Public Relations. Wiarygodny dialog z otoczeniem. Warszawa: Wydawnictwo Placet.
• Zaręba, A.M. (2011). Wizerunek polityka w III RP: kreacja, instrumentarium, kompetencje komunikacyjne. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego.