El Cayc y el arte de sistemas como estrategia institucional
- Institution: Universidad de Buenos Aires
- Year of publication: 2017
- Source: Show
- Pages: 137-163
- DOI Address: https://doi.org/10.15804/sal201705
- PDF: sal/7/sal705.pdf
Cayc and the Art Systems as an institutional strategy
In 1977, Signs in artificial ecosystems, Cayc’ s group exhibition at the 14th Sao Paulo Biennal, stood up with the Itamaraty Prize. After almost a decade of work this landmark also close a period for the group and for Cayc. During those years the institution had strengthened its position as one of the most important spaces in Argentinean art scene and, undoubtedly, as the most internationally recognized. This fact was far from being casual, it responded to the strategy of Jorge Glusberg, Cayc’s only director and founder, who had proposed himself to establish a new institutional model. The aim was to create local and international circuits of visibility for both Argentinean and Latino-American artists. The concept of “art systems” was the main strategy he used to obtain this goal, a category that shaped his institutional program seeking for international entity for Latino-American art. The concept had a strong structuralist basis, the dominant theoretical tendency in culture during the sixties that incorporated “communication” and the union of disciplinary perspectives as the renewing concepts of the social sciences. Through the different uses of the term, this text intends to explain some of the institutional strategies that Cayc forged in the seventies in order to foster and promote Glusberg’s proposal to reach a new regional aesthetics.
Cayc i sztuka systemów jako strategia instytucjonalna
W 1977 roku, w czasie czternastego Biennal w São Paulo, wystawa grupy Cayc pt. Znaki w sztucznych ekosystemach została uhonorowana nagrodą Itamaraty. W ten sposób po prawie dekadzie działalności zakończyła się historia grupy Cayc. W ciągu tych dziesięciu lat grupa ta zdobyła rozgłos jako jedna z najważniejszych na lokalnej scenie artystycznej, a także jako najbardziej rozpoznawalna na arenie międzynarodowej. Stało się to dzięki strategii przyjętej przez Jorge Glusberga, dyrektora i założyciela Cayc, który postawił na wypracowanie nowego modelu instytucjonalnego. Jego celem było stworzenie przestrzeni do promocji lokalnej i międzynarodowej zarówno argentyńskich, jak i ogólnie latynoamerykańskich artystów. Idea „sztuki systemów” była jego podstawowym narzędziem do osiągnięcia tego celu i ukształtowała jego program instytucjonalny, którego celem było wypracowanie międzynarodowego podmiotu dla sztuki latynoamerykańskiej. Zamysł ten opierał się w dużej mierze na strukturalizmie, będącym dominującą tendencją teoretyczną w latach 60., wprowadzającym komunikację i interdyscyplinarność jako nowości w obszarze badań społecznych. Celem artykułu jest wyjaśnienie wybranych strategii wykorzystywanych przez Cayc w latach 70. dla osiągnięcia i rozpropagowania idei Glusberga o stworzeniu nowej estetyki regionalnej.
BIBLIOGRAFIA:
- sin autor, Qué es el CEAC, en: Primera muestra del Centro de Arte y Comunicación de la Fundación de Investigación Interdisciplinaria, Buenos Aires 1969.
- sin autor, Pintores y computadoras. Cibernética un cierto rigor, “Análisis”, n.441, 26 de agosto de 1969, p. 69.
- sin autor, Artistas argentinos conquistam a Bienal, “Folha Metropolitana”, 12 de octubre de 1977, archivo FBSP – Fundación Bienal de San Pablo.
- sin título [sobre la estructura de funcionamiento del grupo], sin fecha, archivo Juan Carlos Romero.
- Davis, El conceptualismo como categoría táctica, “Ramona. Revista de artes visuales”, n.82, 3 de julio de 2008, http://www.ramona.org.ar/node/21556.
- Davis, Múltiple Romero, en: A. Longoni, F. Davis, Romero, Buenos Aires 2011, pp. 121-142.
- García Canclini, Vanguardias artísticas y cultura popular, Buenos Aires 1973.
- Glusberg, Ni la más mínima idea, “Primera Plana”, n.344, julio de 1969, p. 64.
- Glusberg, Aproximación estructural para arte de sistemas, “IRAM”, n.35, 1971, p. 2 51.
- Glusberg, Arte e ideología, en: Hacia un perfi l del arte latinoamericano, Buenos Aires 1972, sin paginar.
- Glusberg, Presentación de la muestra, en: Hacia un perfil del arte latinoamericano, Buenos Aires 1972, sin paginar.
- Glusberg, El grupo de los trece, Buenos Aires 1974.
- Glusberg, Introducción al Arte de Sistemas en Latinoamérica”, en: Arte de Sistemas en Latinoamérica, Buenos Aires 1974, sin paginar.
- Glusberg, The Group of Thirteen at the XIV Biennial of São Paulo, Buenos Aires 1977.
- Glusberg, Un espacio para las vanguardias de arte, “La Opinión”, 18 de octubre de 1977.
- Glusberg, Arte en la Argentina. Del pop art a la nueva imagen, Buenos Aires 1985.
- J. Herrera, Los años setenta y ochenta en el arte argentino. Entre la utopía, el silencio y la reconstrucción, en: J. E. Burucúa (dir.), Nueva historia argentina. Arte, sociedad y política, tomo II, Buenos Aires 1999, pp. 119-173.
- Longoni, El arte, cuando la violencia tomó la calle. Apuntes para una estética de la violencia, en: Poderes de la imagen, I Congreso Internacional de Teoría e Historia de las Artes. IX Jornadas del CAIA, Buenos Aires 2001, CD-rom.
- Marchesi, El arte de sistemas como estrategia institucinal, en: M. Marchesi, M. J. Herrera (eds.), Arte de Sistemas: el CAYC y el proyecto de un nuevo arte regional, Buenos Aires 2013, pp. 54-87.
- Marchesi, T. Riccardi, MNBA/Cayc, 1969-1983: dos alternativas institucionales en la promoción del arte argentino, en: M. I. Baldasarre, S. Dolinko (eds.), Travesías de la imagen. Historias de las artes visuales en la Argentina, vol. 2, Buenos Aires 2012, pp. 575-606.
- Pineau, El Cayc: la reconstrucción de un programa institucional, “ICAA Documents Project Working Papers. The Publication Series for Documents of 20th-Century Latin American and Latino Art”, n.1, septiembre de 2007, pp. 25-30, https://icaadocs.mfah.org/icaadocs/Portals/0/WorkingPapers/No1/Natalia%20Pineau.pdf.
- Verón, Lenguaje y comunicación social, Buenos Aires 1971.