Tekst jest próbą zwrócenia uwagi na problematykę korzystania z narzędzi miękkiej siły na przykładzie Korei Południowej i zjawiska zwanego Koreańską Falą oraz jego odbioru z państwach sąsiadujących – ChRL i Japonii. Opisując dwa konkretne konflikty z tymi państwami, artykuł stara się znaleźć odpowiedź na pytanie, gdzie są granice korzystania z potencjału soft power oraz jakie skutki negatywne może ono przynieść.

The paper focuses on the assessment of how effective the Korean government’s actions taken to increase the fertility rate are. South Korea is a country with a very low fertility rate which is below the replacement level. This demographic situation causes the ageing of the Korean population. The paper shows the contemporary family policy, the analysis of sociodemographic indicators and the analysis based on the data from the Korean Longitudinal Survey of Women and Families in the two periods of time: in 2007 and 2018, in order to show changes in the fertility intentions among the Korean women – in the sociological perspective. The statistical analysis indicates that the majority of the respondents had no intentions of having children. The results indicate that the Korean government’s actions are not sufficient to create an environment supporting the family in fertility intentions and behaviour, which is reflected in the continued low fertility rate.

Przedmiotem mojego zainteresowania jest przedstawienie najważniejszych uwarunkowań i implikacji charakteryzujących relacje chińsko- -południowokoreańskie za rządów Xi Jinpinga na płaszczyźnie politycznej i ekonomicznej. Celem moich rozważań będzie opisanie aktualnego stanu rzeczy we wzajemnych stosunkach oraz próba przeanalizowania, jak relacje obu podmiotów będą wpływać na konfigurację międzynarodową systemu bezpieczeństwa na terenie Azji Wschodniej. Na wstępie niniejszego studium prześledzę historię wzajemnych relacji za czasów zimnej wojny i proces normalizacji stosunków. Następnie przeanalizuję kontakty na linii Chiny–Republika Korei od 2013 r. i objęcia przez Xi Jinpinga oraz Parka Geun-hye sterów władzy w swoich krajach, skupiając się na najistotniejszym wówczas dla obustronnych związków problemie programu nuklearnego Korei Północnej. Niezwykle ważnym zagadnieniem w niniejszym tekście jest poruszenie kwestii zainstalowania na terenie Korei Południowej amerykańskiego systemu przeciwrakietowego THAAD w lipcu 2016 r., co doprowadziło do pogorszenia się relacji między Chinami a Republiką Korei, gdyż chiński rząd potraktował ten krok jako zagrożenia dla bezpieczeństwa ChRL. Istotnym punktem moich rozważań będzie także znaczenie rywalizacji amerykańsko-chińskiej dla kontaktów między rządami obu omawianych w tekście krajów azjatyckich. W dalszej części opisuję kontakty Pekin–Seul po wybuchu epidemii koronawirusa na przełomie 2019 i 2020 r. Dodatkowo poruszam także problem powiązań ekonomicznych obu państw. W podsumowaniu chciałbym odpowiedzieć na pytanie, czy w przyszłości należy spodziewać się intensyfikacji stosunków Pekin–Seul. Zamierzam stwierdzić, jak przybierająca na sile rywalizacja na linii Stany Zjednoczone–Chiny może przyczynić się do modyfikacji priorytetów dyplomacji południowokoreańskiej.