Kategoria kultury obywatelskiej stanowi jedno z pojęć służących do opisu współczesnej rzeczywistości społeczno-politycznej. W ujęciu klasycznym (civic culture) jest ona definiowana jako kombinacja trzech podstawowych typów kultury politycznej: parafialnej, poddańczej i uczestniczącej (Almond, Verba, 1963). Jako przeciwwagę dla „klasycznego” modelu kultury obywatelskiej (określanej jako „lojalna” – allegiant culture) w ostatnich latach wprowadzono kategorię asertywnej kultury obywatelskiej (assertive culture, Dalton, Welzel, 2014). Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie o możliwości opisania współczesnych ruchów protestu za pomocą kategorii asertywnej kultury obywatelskiej. Innymi słowy jest to pytanie o przydatność dotychczasowej definicji kultury obywatelskiej do zobrazowania przeobrażeń zachodzących we współczesnej sferze publicznej, a w szczególności, w obszarze oddolnej aktywności społecznej. Przeprowadzone analizy pozwalają zgodzić się z tezą mówiącą o potrzebie redefinicji „klasycznej” definicji kultury obywatelskiej w kierunku modelu asertywnego, z zastrzeżeniem dotyczącym zaufania pomiędzy członkami opisywanych ruchów. Punktem odniesienia dla postawionego w artykule problemu są ruchy protestu, będące od kilku lat coraz częstszym „aktorem” w przestrzeni publicznej.