Państwo sowieckie w apogeum stalinizmu było w pełni rozwiniętym państwem totalitarnym. Marzenie o nowym człowieku, stanowiące istotę reżimu totalitarnego, zmieniło się w koszmar. Ten, kto znajdował się w orbicie Józefa Stalina, nie miał wyjścia: stawał się albo ofiarą, albo sprawcą. Jego władza absolutna wyrosła z bezgranicznych rozmiarów terroru. Przemoc stalinowska była możliwa tylko dlatego, że Stalin i jego otoczenie traktowali ją jako oczywiste narzędzie służące umocnieniu władzy i przekonanie to pochodziło nie z tekstów europejskiego marksizmu, ale z doświadczenia i mentalnego ukształtowania sprawców. Stalin używał przemocy, kalkulując na zimno swoje posunięcia, gdyż grę ze śmiercią uważał za element mechanizmu władzy. Jednocześnie Stalin był mordercą, któremu zabijanie i zadawanie bólu sprawiało radość i który wykorzystywał argumenty ideologiczne, zapisane w kanonicznych tekstach teoretyków marksizmu, do tego, by móc na zewnątrz uzasadnić swoje przestępcze decyzje.

The paper presents the interruptions to the biographical trajectories of six women persecuted in different periods during the communist regime in Bulgaria in order to outline the common features as well the specificity of their cases: two former leading feminists: Julia Malinova ( Julia Jakovlevna Schneider – President of the Bulgarian Women’s Union until 1926, Dimitrana Ivanova, President 1926–1944), two members of the Oppositional (Nikola Petkov’s) Bulgarian Agrarian Party (Rayna Lapardova and Tsvetana Tsacheva), two scientists from the Turkish minority in Bulgaria Mefkure Mollova and Hayriye Memova). The paper presents the documentation on these women and their political and academic activities, and the deficits of information, as well as the radical interruptions to their lifestyles, careers, family life, and social ties, and social integration of these women. The research is based on documents from personal finds, the women’s publications, documents from the secret archives of the State Security, memories, and personal testimonies.