By undertaking discussion on the aspect of special forms of commemoration, we may obtain a lot of useful information about the remembrance policy of a given country. That is why the analysis of the issue of the sites of memory seems to be of key importance for understanding problems related to the state’s interpretation of the past from the perspective of an authoritarian regime, political transition and democracy. The aim of this paper is to address one of the elements of a broader issue, i.e. the study of the politics of memory. This element focuses on the presentation of the most significant sites of memory in two countries with the experience of authoritarianism – Chile and Georgia – emphasizing changes which took place in the sphere of commemoration from the beginning of democratic transformation to the moment of achieving full democracy. By describing these places we are showing the main directions and framework assumptions of the remembrance policies of Chile and Georgia, reflected in the form of spatial and visual objects of the “living history”. 

Times are changing. The second half of the 19th century and the following years stood for rapid development of various tools based on electricity. Expansion of telecommunication and progress of electronic media constitute important elements of this period. It may be said, we now live in the Internet era, and there is a perception that anyone who does not jump on the technology bandwagon is going to be left far behind. The growth of online interactions can be observed by the inconceivable increase in the number of people with home PC and Internet access.

Tunezja jako jedyne państwo obszaru Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu obrała drogę transformacji demokratycznej w następstwie wydarzeń rewolucyjnych tzw. arabskiej wiosny. W świetle dominujących w naukach o polityce teorii transformacji proces „przejścia demokratycznego” odbywa się w dwóch fazach. W pierwszej z nich dochodzi do obalenia autorytarnego reżimu i ustanowienia demokracji, w drugiej kolejności następuje jej konsolidacja. Jednym z czynników dominujących, ułatwiających ustanowienie demokracji, jest konsensualna postawa elit politycznych. Celem artykułu jest próba uchwycenia zjawiska budowy demokracji tunezyjskiej w świetle powyższych stadiów. W dalszej kolejności wykazane zostanie, że zasadniczą przesłanką ułatwiającą transformację demokratyczną i zarazem modelem, w którym dokonuje się zmiana, jest konsens polityczny w procesie ustanawiania instytucji i prawa Tunezji.