Peace is non–violence and there is only one way to achieve it: peace as structural and interpersonal non–violence. The daily non–violence is as instructive as the spectacular actions of Mahatma Gandhi and Martin Luther King. Peace education is better based on demonstration what we “can” than to postulate of what we should do. The Peace Studies prefer a resource–oriented approach to education instead of a deficit–oriented. Our central thesis is that the youth is living in a kind of transculturality, the best conditions for peacebuilding. Considering the increasing sensitivity we expected that latest in 2075 we will make the war a taboo. The central key to solve conflicts nonviolently is conflict transformation in trusting a spiritual third power in between the opponents, even secularized people. The peace education has to help us to discover the third in nonviolent activities. There is a lot of difficult issues that the non–violence has to reflect in future, including elimination of the extreme violence, reconciliation, an impact of economy, the peacebuilding’s relevance of structural measures. 

Autorka podkreśla wychowawczą rolę środowiska lokalnego w socjalizacji i kulturalizacji młodego pokolenia. Zakłada, że udział w różnorodnych lokalnych działaniach buduje świadomość przynależności do określonej grupy, określonego terytorium. Prezentuje wyniki szerszych badań studentów pedagogiki, przyszłych nauczycieli dotyczących poczucia wspólnotowości. Koncentruje się na: identyfikacji lokalnej, stosunku do wartości kulturowych, miejsca oraz aktywności społecznej. W konkluzji stwierdza, że praca edukacyjna, wychowawcza nauczyciela jest zadaniem związanym z misją zorientowaną aksjologicznie, czyli na kształtowanie wartości i postaw, której odniesieniem powinny być wartości kulturowe miejsca – kultura lokalna, ale również misją zorientowaną na kształtowanie nowych wzorów zaangażowania społecznego, obywatelskiego.