Grzeczność w kulturze Japonii i jej reprezentacja w języku: sposoby odkrycia głównych zasad i ich realizacji w procesie wychowawczym

W Japonii występuje wiele relacji społecznych i interpersonalnych opartych na kryteriach moralnych, etycznych, rodzinnych i innych, takich jak ‘onkei-kankei’, ‘senkou-kankei’, ‘rigai- kankei’, ‘jouge-kankei’, ‘shinso –kankei’. Sensowne jest klasyfikowanie wszystkich aktów mowy lub pojedynczych wyrażeń według rodzaju intencji mowy (‘hyougen-ito’): ‘jiko-hyoushutsu’ (autoekspresja, nieuwzględnienie słuchacza), ‘rikai-yousei’ (celem jest wyjaśnienie sensu czegoś słuchaczowi), ‘koudou- tenkai’ (podejmowanie działań, od mówiącego lub słuchacza lub obojga oczekuje się określonego działania językowego). Kolejnym krokiem jest rozróżnienie kluczowych wzorców zachowań językowych, takich jak składanie wniosków, proponowanie własnych usług, udzielanie porad, udzielanie lub otrzymywanie uprawnień, deklarowanie własnych działań itp.
W celu uzyskania cenniejszych informacji na temat obiektu, pod uwagę jest brana japońska „teoria istnienia języka” (‘Gengo-Seikatsu’). Jako baza teoretyczna i praktyczna wykorzystane zostały prace naukowców japońskich (Tokieda Motoki, Kindaichi Haruhiko, Fukada Tomo, Nishio Minoru, Ikegami Teizo, Haga Yasushi i innych) i rosyjskich (Nikołaj Konrad, Swiatosław Niewierow).
Z drugiej strony, dobre wyniki można osiągnąć odnosząc się do tradycyjnej klasyfikacji aktów mowy w Europie Wschodniej: adresowanie osoby, znajomość, powitanie, pożegnanie, gratulacje, życzenia, wdzięczność, przeprosiny, prośba, zaproszenie, rada/propozycja, pocieszenie/współczucie/kondolencje, pochwała/aprobata, rozmowa telefoniczna. W pewnym stopniu ona może być skorelowana ze zróżnicowaniem japońskim.