Począwszy od połowy XVIII wieku Imperium Brytyjskie było zaangażowane w budowanie silnej pozycji mocarstwowej w obszarze Zatoki Perskiej. Obszar ten był traktowany jako istotny dla zabezpieczenia morskich szlaków komunikacyjnych pomiędzy metropolią a Indiami Brytyjskimi. W XIX wieku Wielka Brytania zdołała w oparciu o tzw. traktaty na wyłączność uzależnić od siebie arabskie szejkanaty Zatoki, obejmując je nieformalnym protektoratem. Rola Zatoki Perskiej dla Imperium Brytyjskiego wzrosła w przededniu wybuchu I wojny światowej, z uwagi na znaczenie znajdujących się tam zasobów ropy naftowej dla Royal Navy. Zakończenie I wojny światowej i objęcie przez Wielką Brytanię pozycji dominującego mocarstwa na Bliskim Wschodzie wymusiło konieczność opracowania nowych zasad polityki imperialnej wobec tego obszaru. Wypracowanie zasad tej polityki zostało zakończone pod koniec lat 20. XX wieku. Przyjęte wtedy rozwiązania określały podstawy brytyjskiej polityki wobec subregionu Zatoki do końca lat 40. XX wieku.

The aim of the article is to analyze security in the Persian Gulf through the prism of the theory of regional security complex. The Middle East is a conflict formation that refers to the model of security interdependence between the countries of the region, which is shaped by the fear of war and expectancy of violence. Distrust and ubiquitous threat prevail in the relations of the Gulf States. In response, these countries form alliances, which creates a security dilemma. In the article I will try to answer the questions: what determinants affect the security of the Gulf States and what role the U.S. play in security issues in the Persian Gulf?