Czad był areną wojny domowej już od 1965 r. Początkowo rebelianckie ugrupowania zrzeszone w Froncie Wyzwolenia Narodowego Czadu (FROLINAT) dążyły do obalenia urzędującego prezydenta François Tombalbaye. Sytuacja jednak nie uległa zmianie, kiedy to został on obalony w 1975 r. Różnice zapatrywań poszczególnych liderów rebeliantów oraz ingerencja Francji, USA, Libii czy państw ościennych spowodowała eskalację działań wojennych.
W latach 80. Czad stał się obszarem starcia wpływów francuskich oraz libijskich. Państwa te wspierały na wszelki możliwy sposób polityków im uległych. Dawna metropolia dążyła do zachowania przy władzy Hissèna Habré, z kolei Libia wspierała Goukouniego Oueddei. Rywalizacja ta doprowadziła do tzw. wojny toyot, która była ostatnią fazą konfliktu czadyjskiego. Działania te, choć nieistotne z punktu widzenia Warszawy, były śledzone z uwagą przez polskich dyplomatów. Zaskakująca jest ich duża wiedza oraz trafność spostrzeżeń i uwag, jakie czynili. Z licznych pism nadsyłanych do Warszawy wyłania się szczegółowy obraz wojny toyot oraz skomplikowanych stosunków, jakie miały na nią wpływ.

This article examines the use of American military power in the Middle East during the presidency of Barack Obama. While some have characterized those responses as confusing, inconsistent, and/or inadequate in number, this study argues that there is a way to understand and explain Obama’s decisions, the “Obama Doctrine”. The article develops and applies the Doctrine to America’s use of force, or not, in Afghanistan, Iraq, Syria, Libya, and elsewhere.