18 czerwca 1941 roku Turcja podpisała z III Rzeszą układ o nieagresji. Wydarzenie to spotkało się z krytycznym przyjęciem ze strony Wielkiej Brytanii. W Londynie pojawiły się obawy o zmianę polityki tureckiej, której kurs do tej pory nastawiony był na bliską współpracę z aliantami.
Cztery dni później III Rzesza zaatakowała Związek Radziecki. Reakcja rządu brytyjskiego była błyskawiczna. Winston Churchill podjął decyzję o udzieleniu pomocy napadniętemu, puszczając w niepamięć prawie dwa lata ścisłej współpracy niemiecko-radzieckiej. Ten krok z kolei wywołał niepokój w Ankarze, która uważała, że polityka jej północnego sąsiada zagraża suwerenności i integralności terytorialnej Turcji. Obawiano się, że rodząca się współpraca brytyjsko-radziecka może odbyć się kosztem państwa tureckiego.
Z końcem czerwca 1941 r. brytyjska polityka zagraniczna stanęła zatem przed dwoma ważnymi wyzwaniami. Dążąc do utrzymania przyjaznych relacji z Turcją, Brytyjczycy z jednej strony musieli przeciwdziałać zbliżeniu niemiecko- tureckiemu, a z drugiej przekonać władze tureckie, że brytyjska współpraca ze Związkiem Sowieckim nie będzie stanowić zagrożenia dla interesów tureckich. Powyższe cele wyznaczyły główne kierunki działań dyplomacji brytyjskiej wobec Turcji na następne półtora roku.
W pierwszym przypadku odniesiono połowiczny sukces. Co prawda Turcja nie została objęta niemiecką strefą wpływów, ale dyplomatom brytyjskim nie udało się storpedować turecko-niemieckiej umowy gospodarczej, a zwłaszcza jej najważniejszego punktu, czyli przywrócenia eksportu chromu do III Rzeszy. Brytyjczycy jedynie opóźnili dostawy dzięki wyegzekwowaniu od rządu tureckiego przestrzegania zawartego na początku 1940 roku porozumienia, którego postanowienia obowiązywały do końca 1942 roku.
W drugim przypadku Brytyjczycy uczynili wszystko co było w ich mocy, aby rozwiać obawy tureckie. Najpierw w sierpniu 1941 roku przekonali władze Związku Sowieckiego do wydania oświadczenia, w którym deklarowano przestrzeganie integralności terytorialnej Turcji. Następnie wiosną 1942 roku, kiedy negocjowany był układ brytyjsko-radziecki, Moskwa i Londyn potwierdziły wcześniejsze zobowiązania. Należy jednak zauważyć, że dyplomacja brytyjska nie ustrzegła się przed popełnieniem kilku błędów, które mogły zwiększyć podejrzenia ze strony rządu tureckiego. Najpoważniejszym z nich było niepoinformowanie Turków o przygotowaniach do brytyjsko-radzieckiej interwencji w Iranie, do której doszło pod koniec sierpnia 1941 roku.

The purpose of this article is to present and analyze the foundations and premises of Nazi cultural policy, and the bodies responsible for its implementation, the two most important ones being: National Socialist Society for German Culture and the Ministry of National Enlightenment and Propaganda of the Reich. Policy in this case is interpreted as intentional activity of the authorities in the field of culture, aimed at influencing the attitudes and identity of the population of the Third Reich. The analysis covers the most important documents, statements and declarations of politicians and their actual activity in this domain. Adopting such a broad perspective allowed to comprehensively show both the language and the specific features of the messages communicated by the Nazi authorities, and its impact on cultural practices.

The purpose of this article is to present and analyze the foundations and premises of Nazi cultural policy, and the bodies responsible for its implementation, the two most important ones being: National Socialist Society for German Culture and the Ministry of National Enlightenment and Propaganda of the Reich. Policy in this case is interpreted as intentional activity of the authorities in the field of culture, aimed at influencing the attitudes and identity of the population of the Third Reich. The analysis covers the most important documents, statements and declarations of politicians and their actual activity in this domain. Adopting such a broad perspective allowed to comprehensively show both the language and the specific features of the messages communicated by the Nazi authorities, and its impact on cultural practices.

A boy who wanted to become a Nazi. The image of national socialism in the film Jojo Rabbit by Taika Waititi

The history of World War II and the Third Reich enjoy unfading interest of filmmakers who not only include certain threads of those historical realities into their productions but make them the theme determining a course of a story. The Jojo Rabbit film directed by Taika Waititi is without a doubt much more than just an interesting story of a boy who wanted to become a Nazi. Waititi (New Zealand based) painted a satirical and ambivalent picture of national socialism; this time around viewers could watch it from the perspective of a child imbued with this ideology. The plot of the film contains references to anti-Semitism, Aryan racial superiority and ways of controlling society. The viewer’s doubts may be raised by the fact that all these elements are presented in a satirical form. The aim of this study is not only the attempt to evaluate this picture with consideration to historical realities, but also a look into the choice of media used by the director.