Koncepcję państwa rozwojowego uznaje się za kluczową w historycznym procesie modernizacji gospodarek wschodnioazjatyckich. Jednym z kluczowych jej elementów jest kontrakt społeczny, definiujący wzajemne powiązania uczestników procesów rozwojowych: elity politycznej, biurokracji gospodarczej, społeczeństwa oraz sektora biznesowego. Ich interakcja jest zdefiniowana poprzez pojęcie „osadzonej autonomii”. Społeczeństwo i biznes mogą wpływać na państwo poprzez instytucjonalnie umocowane kanały komunikacji; niemniej jednak państwo pozostaje w dużym stopniu autonomiczne w procesie podejmowania decyzji dotyczących polityki rozwojowej oraz budowy instytucji, co w rezultacie umożliwia pomnażanie zasobów. Państwo funkcjonuje poprzez koalicje, mające po pierwsze za zadanie osłabienie pozycji społeczeństwa, ale jednocześnie upodmiotowienie pewnych jego elementów; po drugie włączenie w procesy rozwojowe części sektora biznesowego poprzez stworzenie sojuszu państwa i biznesu.