W artykule podejmuję refleksję nad zjawiskiem profesjonalizacji komunikacji politycznej w dobie przeobrażeń wynikających z procesu mediatyzacji. Stanowiskiem wyjściowym w podejmowanej dyskusji jest twierdzenie, że profesjonalizacja kampanii wyborczych nie jest równoznaczna z profesjonalizacją komunikacji politycznej w ogóle. W poniższych analizach przyjmuję perspektywę strategicznego podejścia do działań komunikacyjnych podejmowanych przez organizacje partyjne. W pierwszej części dokonuję krytycznej analizy dotychczasowego spojrzenia na proces profesjonalizacji komunikacji politycznej oraz prezentuję wybrane propozycje badawcze, które mają na celu próbę ustrukturyzowania badań profesjonalizacji. W efekcie podjętych analiz, a także na podstawie dotychczasowych doświadczeń badawczych, w drugiej części tekstu proponuję spojrzenie na proces profesjonalizacji z perspektywy sposobu organizacji działań komunikacyjnych przez partie polityczne.

The issue of researching a narrative in terms of political communication, still being discussed by political sciences as a phenomenon classified between media science and political science, has become a challenging field. Mainly due to political reality, where a word “narrative” has emerged as a very common one. The Polexit narrative, a fairly new political phrase, is an example of it. Taking a narrative into account in research of political science might be fascinating not only in terms of methodology itself, but in terms of real political consequences, including the EU-Poland relationships. So that, the questions here are how to study a narrative in relation to politics, and how a created story – here in case of a hypothetical Polexit and not infrequently soaked with generics and populism – influences political reality, including the misunderstanding of the European integration process.

Since the contemporary public sphere has largely moved online, Twitter has become the leading platform of political debate. Potentially harmful echo spheres, selective exposure and social media filter bubbles that limit individuals to their own opinions can be especially alarming when it concerns politicians. This paper aims to investigate the degree of homophily among Polish MPs, simultaneously indicating the way politicians form follower communication structures. The analysis of the data gathered from Twitter revealed observable elements of polarization at the political affiliation level, although the level of parliament chambers was found meaningless in that case. The Polish political Twittersphere is dominated by the two biggest parties, accurately reflecting parliament composition. The use of communication structure is examined throughout this paper, ultimately confirming the homophilic behavior of specific politicians’ groups, especially in terms of mutual communication and its effectiveness.