Artykuł ma na celu zwrócenie uwagi na dwa istotne zjawiska, które mogą być w pewien sposób ze sobą powiązane. Pierwszym z nich jest indywiduacja – stawanie się i bycie sobą. Drugim zaś niechęć wobec inności, odmienności, różnorodności. W odniesieniu do obu tych problemów stawia się pytanie badawcze: czy niechęć wobec inności może być wyrazem obawy przez stawaniem się indywiduum? Bycie jednostką autentyczną, autonomiczną i odpowiedzialną – bycie sobą – stanowi dla wielu ludzi, szczególnie młodych, znaczące wyzwanie. Kształtowaniu (się) świadomości własnego istnienia jako odrębnej osoby towarzyszy formowanie określonego stosunku wobec innych ludzi. Warto jednak zbadać, w jaki sposób radzenie sobie z własnym „stawaniem się osobą”, przy jednoczesnym funkcjonowaniu w pewnych kontekstach społecznych, może oddziaływać na kształtowanie się postaw wobec inności. W badaniu stosuje się indywidualizującą perspektywę badawczą, skomponowaną m.in. na podstawie podejścia skoncentrowanego na osobie (person-centered approach) i wybranych założeniach egzystencjalnych.

Podjęte w opracowaniu rozważania dostarczają zbornej rekonstrukcji najważniejszych właściwości kategorii różnicy kulturowej w specyficznym kontekście społecznym. Kontekst ten zostaje tu przywołany w odniesieniu do modelu społeczeństwa otwartego. Naczelna teza niniejszego tekstu zawiera się w założeniu mówiącym, że kulturowa odmienność stanowi społeczną konstrukcję zbudowaną ze specyficznych reprezentacji Inności w danych dyskursach narodowych. Narzędziem, na którym opiera się to założenie, jest ukazanie najważniejszych kwestii związanych z pojęciami kluczowymi, takimi jak wielokulturowość, migracje i rosnący poziom heterogeniczności kulturowej uwidaczniającej się w różnych sferach życia publicznego.