Dla autorów

Informacje podstawowe:

• Prosimy o nadsyłanie propozycji publikacji wyłącznie drogą elektroniczną na adres: mlawacz1[at]swps.edu.pl.
• W procesie wydawniczym stosowana jest zapora ghostwriting i guest authorship.
• Autor nie ma możliwości udoskonalenia tekstu w toku publikacji, prosimy zatem o przysyłanie materiałów w wersji, która została uznana za ostateczną.
• Po wstępnej ocenie przez Redakcję wszystkie artykuły są poddawane recenzji zewnętrznej. Publikowane będą teksty, które uzyskały pozytywną opinię recenzenta, zazwyczaj po naniesieniu przez Autora zmian i uzupełnień sugerowanych przez recenzenta i Redakcję.
• Po zakwalifikowaniu do druku teksty opracowywane są stylistycznie i technicznie przez Redakcję, a istotniejsze zmiany są uzgadniane z Autorami.
• Redakcja nie zwraca nadesłanych materiałów i zastrzega sobie prawo dokonywania formalnych zmian i niezbędnych skrótów.
• WERSJĄ PIERWOTNĄ TEKSTU JEST JEGO WERSJA DRUKOWANA.
• Wersja elektroniczna publikowana jest na licencji Open Access CC BY-NC-ND.

Informacje edytorskie:

• Język publikacji: polski
• Objętość tekstu:
  • artykuł: do 45 000 znaków ze spacjami wraz (ok. 25 storn znormalizowanego maszynopisu); jedynie w sytuacjach wyjątkowych akceptowane są teksty obszerniejsze,
  • sprawozdanie/recenzja: do 12 000 znaków ze spacjami
• Format pliku: *.doc; *.docx
• Format tekstu: A4;
• Marginesy: 2,5 cm
• Czcionka: Times New Roman;
• Rozmiar czcionki:
  • tekst główny – 12
  • przypisy – 10
• Interlinia:
  • tekst główny – 1,5 wiersza
• Śródtytuły:
  • podtytuł I stopnia: poprzedza kolejny numer arabski, po cyfrze kropka. Czcionka jak wyżej, z pogrubieniem. Pierwszy wyraz z dużej litery,
  • podtytuł II stopnia: poprzedza kolejna mała litera alfabetu (a, b, c) z nawiasem (np. a); czcionka jak wyżej, 11 pkt, kursywa. Pierwszy wyraz z dużej litery,
  • jeśli byłby jeszcze potrzebny podtytuł III stopnia (prosimy o ich unikanie): używamy czcionki Times New Roman, 11 pkt, kursywy; z zapisem: myślnik - podtytuł z małej litery.
• Wyróżnienie cytatów: kursywa bez cudzysłowu
• Wyróżnienie kluczowych słów/terminów/definicji (tylko w razie absolutnej konieczności): pogrubienie
• Wyrazy/terminy w językach obcych/transkrypcja terminu obcojęzycznego: kursywa
• Numeracja stron: prawy dolny róg

Maszynopis artykułu:

1. Imię i Nazwisko autora
   • pozycja: lewy górny róg,
2. Tytuł artykułu:
   • pozycja: wyśrodkowany,
   • czcionka: Times New Roman,
   • wielkość: 12pkt,
   • pogrubienie,
   • brak podkreślenia,
   • brak kursywy.
3. Treść artykułu:
   • Artykuł powinien zawierać krótki wstęp wprowadzający dane zagadnienie, ewentualnie ze wskazaniem jego szerszego kontekstu (jak znaczenie naukowe, znaczenie dla rozwoju tego kraju, itp.). Po analizie danego problemu w artykule, oczekujemy krótkiego zakończenia z najważniejszymi konkluzjami artykułu i ewentualnymi sugestiami dla dalszych badań. Uwagi te kierujemy zwłaszcza do młodszych Autorów.
   • Niezbędne są śródtytuły, dzielące artykuł na części dotyczące rozmaitych kwestii szczegółowych, czy aspektów problemu. Śródtytuły te powinny być stosunkowo krótkie, z zaznaczeniem ich gradacji
4. Tytuł w języku angielskim
5. Abstrakt w języku angielskim
6. Słowa kluczowe (5-8) w języku polskim

Maszynopis renzji:

1. Imię i Nazwisko autora
   • pozycja: lewy górny róg,
2. Imię i Nazwisko autora
3. Tytuł recenzji:
   • pozycja: wyśrodkowany,
   • czcionka: Times New Roman,
   • wielkość: 12pkt,
   • pogrubienie,
   • brak podkreślenia,
   • brak kursywy.
4. Imię i Nazwisko autora
5. Treść recenzji

Informacje ogólne:

1. Imiona własne i transkrypcje:
   • Jeżeli osoba pojawia się w tekście po raz pierwszy, jej imię własne należy podać w pełnym brzmieniu i w formie przyjętej w danej kulturze (np. Mao Zedong), lub w formie podanej w wykorzystywanej przez Autora publikacji (patrz Problem azjatyckich imion własnych w pracach naukowych). Następnie możemy posługiwać się samym nazwiskiem (lub inną nazwą własną używaną w danym kraju).
   • Dla słów w jęz. chińskim stosujemy zapis w pinyin, w jęz. japońskim transkrypcję Hepburna, w koreańskim – McCune’a-Reischauera.
2. Ilustracje:
   • Ilustracje w tekście (tabele, wykresy, rysunki itp.) należy numerować cyframi arabskimi. W przypadku tabel i wykresów ich tytuły podajemy na górze, nad nimi, z pozostawioną wolną linią, wycentrowane. Nie powinny być nazbyt rozbudowane, tak aby mieściły się w jednym wierszu na szerokości strony druku.
   • Źródło – podane poniżej tabeli/wykresu powinno być podane czcionką TNR, kursywą, zaś samo słowo „Źródło” powinno być ponadto wytłuszczone. Pod źródłem powinna pozostać jedna wolna linia.
   • W przypadku fotografii podpis umieszczamy poniżej. Jednak umieszczanie fotografii (najchętniej czarno-białych) praktykujemy tylko w sytuacjach wyjątkowych.
   • Ilustracje, które mogą sprawiać kłopoty z wprowadzeniem do komputerowego edytora tekstów, np. fotografie, wykresy, wzory, złożone tabele lub rysunki, należy dostarczyć Redakcji w osobnych plikach.
   • Wszystkie ilustracje powinny być własnością Autora; jeśli diagram/tabela zostały zapożyczone, z wprowadzeniem modyfikacji – przed tytułem źródła piszemy Według... Jeśli Autor kopiuje wiernie z innej publikacji – musi mieć pisemną zgodę Autora/wydawcy na publikację. W przypadku fotografii możemy zamieszczać tylko fotografie Autora, lub takie, do których uzyskał on copyright.
3. Dobre obyczaje autorskie i prawo autorskie:
   • Jeśli Autor przytacza czyjeś tezy, koncepcje, czy poglądy – to zakładamy, że zaznacza to w tekście i podaje źródło w przypisie (może być nawet; „informacja ustna, Pana X, z dnia...”; „wypowiedź Pana X na kongresie Y, dnia...”; „z listu Pana X do Autora z dnia... „, itp.)
   • Stwierdzenia bez takich informacji czytelnik traktuje jako autorskie. Podawanie cudzych sądów i stwierdzeń jako własnych jest plagiatem lub nadużyciem.
   • Kilkuzdaniowe cytaty (wyróżnione kursywą) z innej publikacji nie wymagają zgody jej autora/wydawnictwa. Jest ona jednak konieczna przy dłuższych cytatach z prac chronionych prawem autorskim. W takich przypadkach wygodniej jest posłużyć się własnym omówieniem cudzych stwierdzeń. Zawsze wymaga to przypisu z podaniem źródła. Jeśli Autor cytuje tekst w języku obcym, przetłumaczony na polski, powinien też podać tłumacza. Wszystkie cytaty z prac obcych bez podania tłumacza są traktowane jako tłumaczenie własne Autora. Jeśli Autor korzysta z czyjegoś tłumaczenia z pewnymi modyfikacjami (co często praktykuje się np. przy pracach klasycznych) – powinien to zaznaczyć w formie: „...tłumaczenie X, zmod.”
4. Skróty:
   • Skróty pojawiające się w tekście należy rozwinąć, gdy pojawiają się po raz pierwszy – np. Ministerstwo Spraw Zagranicznych i w nawiasie (MSZ), a dalej piszemy: MSZ.
   • W tekście stosujemy też następujące skróty:
     r. zamiast "rok/-u" (np. w 2002 r.)
     w. zamiast "wiek/-u" (np. w latach 60. XX w.)
5. Cudzysłowy:
   • Dość powszechny w PRL zwyczaj stosowania cudzysłowu ironicznie (np. w wypowiedzi: ci „obrońcy pokoju” grożący bronią atomową...), czy dla zaznaczenia dystansu autora, znaczenia przybliżonego, jakichś uwikłań emocjonalnych, itp., nieraz praktykowany i dzisiaj – zdaniem Redakcji nie zasługuje na kultywowanie. Takie użycie cudzysłowu zmniejsza precyzję tekstu i jego wartość informacyjną. Dlatego zalecamy unikanie takich praktyk.
6. Terminy azjatyckie:
   • W przypadkach wyjątkowych, kiedy ma to duże znaczenie, terminy azjatyckie można podawać w piśmie innym niż łacińskie, ale wtedy prosimy o uzgodnienie tego z Redakcją, aby sprawy techniczne nie okazały się nazbyt skomplikowane.
7. Inne:
   • Do artykułów nie należy na końcu dołączać bibliografii, ani też stosować tzw. zapisu filadelfijskiego (tj. odnośników do literatury w nawiasie, nazwisko autora, rok, strona) wymagającego takiej bibliografii.
   • Dane bibliograficzne recenzowanych prac należy podawać przed tekstem recenzji, z prawej strony, ”w słupku”, przy zastosowaniu takich samych zasad jak w przypadku przypisów, z dodaniem ilości stron recenzowanej pracy (np. 322 s.).

Budowa przypisów:

1. Dodatkowe objaśnienia i odniesienia do literatury podajemy w przypisach, na dole strony, numerowanych w sposób ciągły w całym artykule. Na końcu przypisu należy stawiać kropkę.
2. Odnośniki takie w tekście (w formie: kolejna liczba, indeks górny) do przypisów należy zamieszczać przed kropką kończącą zdanie.
3. W przypadku odnośników do źródeł obowiązują następujące dane i format:
   • Michał Derenicz, Japonia. Nippon, Instytut Wydawniczy Nasza Księgarnia, Warszawa 1977, s. 109.
   • Zbigniew Drozdowicz, Zbigniew Stachowski (red.), Ilustrowana encyklopedia religii świata, Wydawnictwo Kurpisz S.A., Poznań 2002, s. 654–656.
4. Autor (imię, nazwisko lub nazwa własna autora), tytuł artykułu, „tytuł czasopisma”, rok, tom i numer (i/lub data), strona.
   • Diana Lee, Pong's Rotten Apples Comment Bites back, „The Standard”, May 18, 2007, s. 2.
5. Autor (imię, nazwisko lub nazwa własna autora), tytuł studium. [W:] Imię i nazwisko (red.), tytuł pracy zbiorowej wydawca, miejsce i rok, strona
   • Jean Leca, Individualism and Citizenship. [W:] Pierre Birnbaum, Jean Leca (red.), Individualism, Theories and Methods, Clarendon Press, Oxford 1991, s.141.
6. W przypadku źródeł internetowych należy podać adres strony oraz datę dostępu, natomiast w przypadku konkretnego materiału – autora (jeśli występuje), nazwę materiału, adres strony oraz datę dostępu
   • Strona rodu Omotesenke: http://www.omotesenke.jp/english/tobira.html [dostęp 07.08.2007].
   • Włodzimierz Fenrych, Śmierć Rikyu, czyli po herbacie: http://www.geocities.com/czarka_herbaty/12chanoyu.htm [dostęp 02.01.2007].
7. Przy powtarzających się nazwach źródeł należy podawać pierwszą literę imienia – w przypadku „imion chrześcijańskich” i po kropce – nazwisko; w przypadku imion azjatyckich nie skracamy ich. Jeśli korzystamy z kilku prac tego samego autora, po nazwisku dajemy początkowy fragment tytułu, trzy kropki, oraz następujący skrót: „op.cit.” plus strony. Gdy pojawia się tylko jedna praca danego autora, po nazwisku i przecinku dajemy skrót „op.cit.”. i stronę; jeśli to kolejny przypis do tego samego źródła dajemy tylko „ibidem”, plus strony. Jeśli tom ma więcej niż dwu redaktorów, po nazwisku pierwszego dajemy skrót „i in.”, i dalej tytuł, itd. jak wskazano powyżej.
8. W przypadku tytułów w językach azjatyckich najpierw podajemy kursywą tytuł w stosowanej transkrypcji, a następnie jego tłumaczenie na jęz. polski, w nawiasie kwadratowym, czcionką prostą.
   • o Nakane Chie, Tate shakai no ningen kankei [Stosunki międzyludzkie społeczeństwa wertykalnego], Kōdansha, Tokyo 2007, s. 133–135.
9. W przypadku publikacji azjatyckich, jeśli nazwa wydawcy jest bardzo istotna, po jego nazwie w transkrypcji – czcionką prostą, podajemy w nawiasie kwadratowym, także czcionką prostą – tłumaczenie jego nazwy np. [Komitet Centralny KPCh].

Materiały uzupełniające:

Do tekstu artykułu autor powinien dołączyć w oddzielnych plikach:

1. krótki biogram (do 500 znaków) zawierający:
   • imię i nazwisko,
   • adres poczty elektronicznej,
   • miejsce pracy (afiliację),
   • dorobek naukowy (zakres zainteresowań),
   • ORCID : https://orcid.org/XXXX-XXXX-XXXX-XXXX
2. oświadczenie o wyrażeniu zgody na publikację i rezygnacji z honorarium autorskiego,
3. do artykułu:
   • tytuł artykułu w języku angielskim,
   • streszczenie w języku angielskim: do 1800 znaków ze spacjami,
   • słowa kluczowe: 5-8 w języku polskim,
   • teksy pod ilustracjami zapisujemy w języku polskim i angielskim
   • do wszelkich materiałów ilustracyjnych (fotografie, rysunki, tabele) uzupełniających tekst główny powinny być dołączone tytuł i źródło,
4. do recenzji:
   • przed tekstem recenzji należy podać dane bibliograficzne recenzowanych prac,
   • Redakcja prosi o uzgadnianie wcześniej planowanej recenzji (by uniknąć sytuacji, kiedy to dwie osoby napiszą na temat jednej książki). Prosimy Autorów nie tylko o opis pracy i zreferowanie ważniejszych jej tez, ale także o własne opinie na jej temat, zwłaszcza o jej wartości naukowej. Prosimy o możliwie obiektywną charakterystykę, ze wskazaniem słabości i zalet, jak też o unikanie wypowiedzi emocjonalnych, odnoszących się do osoby autora recenzowanej pracy. Cenimy odniesienia do literatury przedmiotu, do dyskusji dotyczących danej pracy, czy szerszego przedstawienia problemu.

Adres korespondencyjny jest warunkiem otrzymania bezpłatnego egzemplarza autorskiego.