Putin’s Russia and Xi’s China. The Influence of Political Leaders on Politics in Authoritarian Countries: Case Studies of Russia and China

In political science an accent on individuals (political leaders) in researching politics is neither popular nor advocated one. In authoritarian countries like Russia or China, however, political leaders and their personalities are a crucial factor in trying to understand the political processes there. Both Vladimir Putin in Russia and Xi Jinping in China have dominated their respective political systems. This, combined with good state of Russia-China relations makes it an interesting case study of the influence of political leaders on authoritarian countries. Both Putin and Xi are new type of leaders: they both follow the main ideas of political realism (though with “national differences”) and they share a 19th century outlook on the global affairs (“concert of powers”) yet they use contemporary means to fulfil these interests. Their personal understanding provides a predictability and stability: both Putin and Xi function in accordance with balance of power and respect for zones of influence concepts. That is why differences in other spheres, like Russia’s and China’s approaches to the USA do not influence the general good mood of Sino-Russian relationship.

Birthday Anniversaries of the Veterans of Communist Party of China in the Internal Politics of the People’s Republic of China

This article analyses functions of birthday commemoration of veterans of Communist Party of China. Content analyses of official ceremonial speeches and case study was applied to research ceremonies of 120th anniversary of Mao Zedong birthday and 100th anniversary of Xi Zhongxun, Hu Yaobang and Liu Huaqing birthdays. The study is based on Maurice Halbwachs’s concept of collective memory. The results shows legitimizing function of those events – both of party rule over China and Xi Jinping leadership in the party.

The People’s Republic of China’s Response to the Hybrid War in Syria

The main purpose of the paper is to present the most important determinants and dependencies characterizing the policy of the People’s Republic of China towards hybrid war in Syria since 2011. The paper starts with the definition of hybrid war and its most important determinants. In next part of the article, the role Syria that plays in China’s political strategy has been described. At the outset, relations between Beijing and Damascus during the Cold War and immediately after its completion have been analyzed, when the Chinese side approached with a considerable distance to wider involvement in the Middle East, including Syria, having own internal difficulties, tense relations with the United States and the pro-soviet and then pro-russian position of Damascus. Next, Beijing’s views on the outbreak of the war in Syria have been mentioned, pointing to the most important determinants of the Chinese politics and the ideas for resolving it proposed by the Chinese Communist Party. In addition, goals that the Middle Kingdom wants to achieve in Syria have been presented in the global and economic aspect. The attitude of the communist power to the problem of rebuilding Syria has also been put into account. In conclusion, it has been addressed whether in the era of China’s growing assertiveness on the international arena, a modification of the Chinese position, should be expected.

Przedmiotem mojego zainteresowania jest przedstawienie najważniejszych uwarunkowań i implikacji charakteryzujących relacje chińsko- -południowokoreańskie za rządów Xi Jinpinga na płaszczyźnie politycznej i ekonomicznej. Celem moich rozważań będzie opisanie aktualnego stanu rzeczy we wzajemnych stosunkach oraz próba przeanalizowania, jak relacje obu podmiotów będą wpływać na konfigurację międzynarodową systemu bezpieczeństwa na terenie Azji Wschodniej. Na wstępie niniejszego studium prześledzę historię wzajemnych relacji za czasów zimnej wojny i proces normalizacji stosunków. Następnie przeanalizuję kontakty na linii Chiny–Republika Korei od 2013 r. i objęcia przez Xi Jinpinga oraz Parka Geun-hye sterów władzy w swoich krajach, skupiając się na najistotniejszym wówczas dla obustronnych związków problemie programu nuklearnego Korei Północnej. Niezwykle ważnym zagadnieniem w niniejszym tekście jest poruszenie kwestii zainstalowania na terenie Korei Południowej amerykańskiego systemu przeciwrakietowego THAAD w lipcu 2016 r., co doprowadziło do pogorszenia się relacji między Chinami a Republiką Korei, gdyż chiński rząd potraktował ten krok jako zagrożenia dla bezpieczeństwa ChRL. Istotnym punktem moich rozważań będzie także znaczenie rywalizacji amerykańsko-chińskiej dla kontaktów między rządami obu omawianych w tekście krajów azjatyckich. W dalszej części opisuję kontakty Pekin–Seul po wybuchu epidemii koronawirusa na przełomie 2019 i 2020 r. Dodatkowo poruszam także problem powiązań ekonomicznych obu państw. W podsumowaniu chciałbym odpowiedzieć na pytanie, czy w przyszłości należy spodziewać się intensyfikacji stosunków Pekin–Seul. Zamierzam stwierdzić, jak przybierająca na sile rywalizacja na linii Stany Zjednoczone–Chiny może przyczynić się do modyfikacji priorytetów dyplomacji południowokoreańskiej.