Autor wskazuje, że w Turcji asymilacyjną, ultranacjonalistyczną politykę edukacyjną wobec mniejszości religijnych i etnicznych determinuje szereg czynników, m.in.: restrykcyjne interpretowanie przez Turcję postanowień Traktatu z Lozanny z 1923 roku, tj. uznanie wyłącznie za mniejszości religijne wspólnot należących do Kościoła obrządku greckiego i ormiańskiego oraz Żydów, z wyłączeniem jakichkolwiek muzułmańskich mniejszości religijnych; specyficznie rozumiana zasada laickości państwa, nakładająca na szkoły obowiązek prowadzenia lekcji „kultury religijnej i etyki”, które w praktyce sprowadzają się do nauki islamu obrządku sunnickiego i budzą protest alawitów; konstytucyjna zasada, zgodnie z którą w placówkach kształcenia i nauczania obywatele tureccy mogą być nauczani jedynie języka tureckiego jako języka ojczystego, skutkiem czego tylko tzw. mniejszości uznane w Traktacie z Lozanny mają prawo zakładania szkół prywatnych z ojczystym językiem nauczania, podczas gdy mniejszości językowe muzułmańskie mają tylko prawo organizowania w weekendy i w czasie wakacji lekcji „różnych języków i dialektów używanych przez obywateli tureckich w życiu rodzinnym”. Tak więc, np. Kurdowie stanowiący około 15% ludności Turcji nie mają możliwości kultywowania swojego języka. Autor wymienia przykłady pozytywnych zmian władz tureckich w stosunku do mniejszości językowych i religijnych, upatrując ich źródeł w dążeniu Turcji do członkostwa w Unii Europejskiej oraz w tendencji Turcji do doceniania wieloetniczności i wielokulturowości imperium osmańskiego.

Artykuł poświęcony jest współczesnym dylematom edukacji międzykulturowej związanym z przemianami zarówno globalnej rzeczywistości, jak i tożsamości. Po omówieniu głównych idei edukacji międzykulturowej autor rekonstruuje zjawiska odnoszące się do asymilacji i izolacjonizmu mniejszości rasowych oraz etnicznych we współczesnych wielokulturowych społeczeństwach. Przywołuje różne konteksty enklawizacji, samowykluczania się i mniejszościowego etnocentryzmu oraz esencjalizmu, także w szkolnictwie, prowadzące do potwierdzania reprodukcji ekonomicznej i kulturowej. Pokazuje, w jaki sposób izolacjonizm mniejszości utrudnia realizację celów edukacji międzykulturowej. Następnie przedstawia przemiany współczesnej tożsamości, odnoszące się do procesów jej hybrydyzacji i wewnętrznej kulturowej heterogeniczności. Rekonstruuje wynikające z niej nurty krytyki edukacji międzykulturowej, dotyczące w szczególności idei dialogu między kulturami. Prezentuje różnorodne dylematy wynikające z „uwikłania” edukacji międzykulturowej w przemiany współczesnej wielokulturowej rzeczywistości. Przedstawia również wyzwania dla tej edukacji związane z pandemią Covid-19. W konkluzji autor przedstawia pozytywny potencjał dynamiki rozwojowej współczesnej edukacji międzykulturowej.

Nomads in Mongolian space

Since the down of time, the Mongolian space has been fulfilled with the nomadic people activity, the reality of whom was generally focused on breeding pigs and the nomadic activity of many tribes. Boundaries of their expansion were set by natural conditions and, to much extent, Chinese agriculture that was better developed. Cultural differences and the internal market that was limited to products of animal origin, forced nomads to trade with Chinese settled farmers. Self-assessment of their own higher culture resulted in frequent acts of aggression that mainly aimed at seizing craft products of the settled people by force. It was also an attempt to politically subordinate them and impose tributary relations upon them. China – a country with huge territorial range – was undertaking fight to protect its peripheral population, generally without taking any military activities against nomads outside the territory of its own country, the borders of which has never been recognized by nomads as lines indicating the range of their own activity. These groups of nomads that managed to establish their own bodies that had characteristic of a country and that were able to influence the northern regions of China more strongly, were split as a result of the reaction of China and in times of their weakness, they underwent the process of assimilation or/and sinicization by taking over a model of socio-political organization of the much more developed Chinese civilization.

French colonial policy in West Africa

This article is an attempt to analyze French colonialism in West Africa. The author focuses on the characteristics of the colonial thought of Paris, and outlines the most important concepts (tools) necessary for the study of this issue. She also marks the influence of history on the current territorial division of the French Republic and spheres of influence in West Africa. The history of the former French colonies, both after gaining independence and at current time, is also presented, and the features of the contemporary politics of the former metropolis are outlined.